Triatlon Agramon

Een pech-triatlon voor mij... zelfs de publicatie van dit verslag gaf problemen, waardoor ik het nog een keer allemaal overnieuw mocht doen. Dus hier voor de tweede keer...

Na een weekje buikgriep, kon ik donderdag toch weer beginnen met trainen. Aangezien het zwembad van de universiteit nu dicht is, gingen we voor de tweede keer naar JC1 voor een "relaxte" zwemtraining. Aangezien het bad 2 banen minder telt dan het zwembad van de universiteit van Murcia en de banen aanzienlijk smaller zijn, is het zwembad al snel vol. We hebben toch onze meters en techniekoefeningen kunnen doen, maar een relaxte training was het niet. Normaal gesproken hou ik de dag voor de wedstrijd rust, maar omdat ik de afgelopen week nog niet op mijn fiets had kunnen zitten omwille van de buikgriep, ben ik vrijdagochtend toch nog even voor een 23 km op mijn fiets gesprongen met mijn nieuwe fietsbroek (wat tevens ook mijn eerste fietsbroek is, want normaal doe ik altijd een triatlonbroek aan. Het was toch wel even wennen met een dikke pamper aan!).

De zaterdagochtend (ochtend van de wedstrijd) werd gevuld met alle gebruikelijke voorbereidingen en het klaarleggen van de spullen. Na het middageten en onze 20-minuten-siesta zijn we om 15 uur vertrokken naar Agramon, gevolgd door Jan en Miep in de camper. Zoals gewoonlijk kon Jan niet volgen (evenals op de fiets....hihihi.....;-)!!!), .....

De triatlon van Agramon is een sprint afstand. Eerst wordt er 750 meter gezwommen in een embalse. Daarna moet je je loopschoenen aandoen in de eerste wisselzone aan het embalse, om vervolgens 500 meter onverhard en stijgend naar de tweede wisselzone te lopen. Daar pak je je fiets om te beginnen met een 1 km supersteile klim, gevolgde door een rolling-hills-parcour naar het dorp. Eenmaal het dorp gepasseerd, volgt er nog een berg, die je daarna ook terug afdaalt naar Agramon. In het dorp is de derde wisselzone waar de loopschoenen staan, om vervolgens 5 km te lopen tot de meta.

Het was raar weer vandaag. Het zag er zelfs naar uit dat het zou kunnen gaan regenen. De lucht was donker en het was rond de 31 graden.

In Agramon aangekomen was daar al heel veel volk. Snel de auto geparkeerd, dorsalen ophaald en fietsversnellingen gecontroleerd. Intussen waren Jan en Miep ook gearriveerd.

Bart had besloten om naar het embalse te fietsen als warming up, samen met Jan. Ik zag dat niet geheel zitten, en had mij laten vervoeren door de autobus van de organisatie. Dit betekende wel dat ik mijn fietsje moest afgeven, en deze werd dan met een camion naar het embalse vervoerd. Dat vond ik niet zo fijn, want ik was bang dat mijn fiets dan beschadigd zou worden. Maar uiteindelijk toch maar de gok gewaagd, in de hoop dat alles goed zou gaan.

Toch nog maar eens controleren of het wel allemaal zorgvuldig gebeurde....

Intussen was Anne Schlierbach (Duitse triatleta die in Andalusia woont, en volgend jaar in het vrouwenteam van CT Aguilas gaat starten!) ook aangekomen, en die zag het ook niet geheel zitten om haar Cervelo fiets op de camion te zetten.

Uiteindelijk had zij het voor elkaar gekregen om naast de camion-chauffeur te gaan zitten, zodat ze haar fiets perfect in de gaten kon houden!

Daarna had ik de wisselzone in het dorp ingericht, en even bijgekletst met Ana Lopez. Vorig jaar hadden we hier ook beide geraced. Ana was toen eerste geworden, en ik derde, en ze had toen met de nodige voorsprong gewonnen, jaja, 11 minuten voorsprong. Ana Lopez is natuurlijk ook niet de eerste de beste. Zij zit in de spaanse sub23 triatlon selectie en heeft al de nodige internacional wedstrijden gedaan. Hier verscheen ze totaal ongetraind aan de start (dit zijn haar woorden!)

Daarna nog even controleren of ik al mijn spulletjes had, en toen was ik klaar om de bus in te gaan.

En ik was niet de enige die ervoor had gekozen om met de bus te gaan...

Nadat ik met de bus vertrokken was, ging Bart met Jan op de fiets naar het embalse.

Alles was goed en volgens tijdsplanning verlopen. Bij het embalse aangekomen, stond mijn fietsje daar, en kon ik mijn wisselzone inrichten. Intussen was Bart ook aangekomen met de fiets, en waren we samen naar het embalse gegaan om onze loopschoenen daar in de wisselzone te plaatsen en te gaan inzwemmen. Er zat niet zoveel water in het embalse als vorig jaar, maar het was ok. Het water was best fris en in combinatie met de wind was het zelfs best koud, maar dat vond ik niet zo erg. Na deze snikhete zomer verlangde mijn lichaam naar verfrissing! De vrouwen kregen de eerste start, en de mannen mochten 5 minuten later van start gaan.

Er waren 22 vrouwen, en er was hoog niveau (dat had ik al gezien in de inschrijflijst). Toen het startschot gegaan was, nam Ana Lopez direct de eerste positie in, en heeft deze behouden tot aan de meta. Daarna volgde een groepje van 4 vrouwen, waaronder Elena Garcia Diaz, Patricia de la Llave Herron, Claudia Lopez Lopez en ik. Tot aan de eerste boei zwom ik voorop met een van hen naast mij, en met Elena letterlijk op mijn voeten. Na de eerste boei nam ik de leiding, met de 3 andere vrouwen achter mij. Het zwemmen was goed verlopen. Uit het water komen was zeer vervelend, want er lagen allemaal dikke stenen. Nadat ik mijn loopschoenen aangedaan had, begon de 500 meter run naar boven. Dat was zwaar, en omdat lopen niet mijn beste onderdeel is, kwam ik als laatste van mijn zwemgroepje in de tweede wisselzone aan. Snel mijn fietsje gepakt om vervolgens aan de steile klim te beginnen. Halverwege de klim hoorde ik een raar geluid aan mijn fiets, maar toch maar doorgefietst. Boven aangekomen met een superhoge hartslag, volgde er een bocht naar rechts. Bij het nemen van deze bocht begon heel mijn fiets te zwanken, en had ik het idee dat mijn hele fiets uit elkaar ging vallen. Ik kon de bocht niet nemen, en voelde dat ik alleen maar rechtdoor kon rijden. Ik wist me gelukkig op tijd tot stilstand te brengen, want ik zag me al naast de weg belanden... gelukkig was dit niet gebeurd. Ik keek naar mijn fiets en toen zag ik dat mijn achterband plat stond.... shit...:-((((... einde wedstrijd. Ik ben naar de autobus gewandeld die de vrijwilligers naar het embalse vervoerd hadden, om een terugrit naar Agramon te organiseren. Nadat de laatste triatleten eindelijk gepasseerd waren, kon ik met de autobus terug naar het dorp, waar Bart intussen al gefinished was.

De mannen (216 in totaal) kregen het start-schot 5 minuten later. Ook bij de mannen was er hoog niveau aanwezig. Bart zat in een grote zwemgroep van ongeveer 20 mannen. Er werd hard gezwommen en Bart was tevreden over het zwemonderdeel. In de 500 meter run naar de tweede wisselzone had Bart een 15-tal seconden verloren op de eersten van zijn zwemgroep, en omdat Bart ervoor had gekozen om zijn fietsschoenen aan te doen in de wisselzone (het fietsparcour begon direct met een steile klim, waardoor de opsprong heel lastig werd) had hij nog meer tijd verloren. Ongeveer in 20e positie begon Bart aan het fietsonderdeel. Terug van weggeweest, begint hij aan zijn sterkste onderdeel. Het parcour stond op zijn buik geschreven: rolling hills, SIN drafting (zonder stayeren). Al op de eerste steile klim begon Bart de eerste mannen in te halen, en daarna volgden er nog velen. Op de foto hieronder passeert Bart het dorp, en op dat moment haalt hij de derde vrouw in van het uiteindelijk vrouwen-podium.

Bart voelde zich sterk op de fiets en dat was ook te zien aan het resultaat want als 6e komt hij de wisselzone in, in het dorp!!

Daarna kon hij met de run beginnen. Bart had geen series meer getraind, en daardoor was hij wat snelheid verloren. Desondanks liep hij een 17:09 op de 5km en kwam hij als 8ste over de meta! Een heel goed eind-resultaat in dit deelnemersveld, met een super-prestatie op de fiets!

Zoals gewoonlijk werd er na de wedstrijd bijgebabbeld met de andere triatleten, gevolgd door de spullen op te halen in de wisselzone en alles de auto in te laden.

Na de prijsuitreiking zijn we met Jan, Miep en Anne naar de cena gegaan. Dat was heel gezellig en het eten was ook heel lekker. We kregen ensalade murciana met brood, tapas, fruit en drinken. Je zult het niet geloven maar voor het eerst deze zomer had ik kippevel van de kou. In Agramon koelt het namelijk net iets meer af in de avond dan in Murcia, het was daar nog maar 22 graden! Nadat we afscheid genomen hadden van Anne waren we rond 23 uur richting huis gereden. Na 45-50 minuutjes hoorden we de katze al luidkeels miauwen, die was al bang dat we niet meer terug zouden komen. Na een korte knuffel met de katze, snel onder de douche en in bed. Het opruimen van de wedstrijdspullen moest maar tot morgen wachten, daar was het nu te laat voor geworden...

Hasta pronto!

Annika