Intussen is de zomer in Murcia begonnen. Afgelopen week waren de temperaturen tussen de 34 en 39 graden, de eerste echte warme week, wat toch altijd weer even wennen is. Het huis is ook al goed opgewarmd, want daar is het nu 29 graden. De ventilator is alweer uit de kast gehaald, en de airco is ook alweer geprogrammeerd. Ik kon de hele week afzien, maar toch ook wennen aan de temperaturen, terwijl Bart 1 dag had om te aclimatiseren voor de wedstrijd.
Bart was afgelopen week naar Cardiff geweest voor een summerschool van het MyEuropia project. In Cardiff was 16-17 graden, wat toch een behoorlijk verschil is. Voor Bart waren de wedstrijdvoorbereidingen niet echt optimaal: een week zonder training, Engels eten :(, weinig slapen, een ander patroon en ander klimaat. Zijn eerste plaats van vorig jaar evenaren zou niet gemakkelijk worden, want er zou ook hoog niveau komen naar Los Alcazares.
Ik had mijn trainingen kunnen doen, maar had de hele week last gehad van mijn onderlijf, en ook de ochtend voor de wedstrijd had ik veel last. Toch wilde ik heel graag meedoen aan de Olympische Triatlon (1.5km zwemmen, 40km fietsen, 10km lopen) van Los Alcazares, wat tevens het Regionaal Kampioenschap was, met 250 deelnemers.
Zaterdag ochtend hebben we alle spulletjes klaargemaakt, en om 13.30h zijn we vertrokken. Het was 35-36 graden toen we vertrokken, dus niet bepaald koud! In Los Alcazares aangekomen was het zoeken naar een parkeerplaats, wat nog niet zo gemakkelijk was, maar uiteindelijk hadden we een half-legale parkeerplaats gevonden vlakbij de wisselzone. Daarna volgde het vaste ritueel: dorsalen ophalen, spullen uitpakken, inrijden, wisselzone inrichten, inzwemmen, en daarna konden we van start. De weersomstandigheden waren totaal het tegenovergestelde van vorig jaar. Vorig jaar was er heel veel regen, was het koud en stond er geen wind. Dit jaar was er veel zon, heel warm en veel wind. Een totaal andere wedstrijd dus. De wedstrijd was ook zonder wetsuit, want Mar Menor was al goed opgewarmd. Ik had heel veel schrik voor kwallen, want ik was de kwallenbeten van vorig jaar in Aguilas nog niet vergeten. Dus had ik afgelopen week zitten rondbellen, om te weten te komen of er kwallen zaten in Los Alcazares. Er was mij verteld dat er anti-medusa-redes geplaatst waren in Los Alcazares, waardoor er geen kwallen waren. Dat was dus alweer een zorg minder!
Ook dit keer kregen de mannen de eerste start. De start was gepland om 16.30h en ik geloof dat het startsignaal om 16.45h ging, dus dat was netjes op tijd. Isaac Lopez, professioneel en internacionaal traitleet ging aan kop in het zwemonderdeel, en Bart zat is het eerste kopgroepje daarachter. Bart wilde met zijn rode duatlonschoenen lopen (omdat die heel snel kunnen lopen!), en daarom moest hij zijn sokken aandoen, omdat zijn voeten anders kapot gaan. In de eeste wissel heeft Bart 1 sok aangedaan, omdat hij geen tijd had om ze allebei aan te doen, dus met 1 sok ging Bart de wisselzone uit, om vervolgens in de eerste fietsgroep te rijden. Er werd niet echt hard gereden omdat niemand initiatief wilde nemen om te rijden, en dus werd de kopgroep steeds groter. Na 40km fietsen (5 rondjes van 8 km) ging de groep de wisselzone in, Isaac Lopez was toen al aan het lopen. Bart heeft daar zijn tweede sok aangedaan, en daarna kon het looponderdeel beginnen. Hij moest beginnen iedereen in te halen, omdat hij zijn sok had moeten aandoen (in triatlon loopt iedereen zonder sokken). Abril was weg, en Bart kon hem niet meer inhalen, Abril (Bart zijn grootste tegenstander voor de Murcia Liga) leeft op dit moment als een prof en had zich goed voorbereid op deze wedstrijd, dus daar kon hij niet van winnen. Bart liep in derde positie, met een onbekende van Komando Fisioreig vlak achter hem. Na 2,5 km nam die de derde positie over, en heeft Bart hem nog gevolgd tot km 5. Daarna is Bart een beetje ingekakt, en heeft hij de onbekende van Komando Fisioreig moeten laten gaan. Op dat moment kwam Jose Costal van Cartagena Bart voorbijgelopen. Bart ging achter hem lopen tot km 7.5, en daarna kakte Jose in, en Bart nam terug de vierde positie over tot de meta!!! 4e in totaal en 2e van Murcia!!!! Op de foto hieronder van links naar rechts: onbekende van Komando Fisioreig (3e), Isaac Lopez (1e), Abril (2e), Bart (4e), Fransisco Aroca (5e)
5 minuten na de mannen, gingen de vrouwen van start. Er waren er veel meer ingeschreven dan vorig jaar: de betere vrouwen van Murcia, en een aantal vrouwen van Valencia, in totaal 17 vrouwen. In het zwemonderdeel, wat veruit mijn sterkste onderdeel is, ging ik direct aan kop. Mabel paste dezelfde tactiek toe als in Cartagena, en ging achter mij zwemmen. Al na de eerste gele boei kon de inhaalrace van mannen beginnen. Het zwemmen ging bij mij als een trein, ondanks dat er zoveel golven waren, en we de hele tijd mannen moesten inhalen. Als eerste vrouw kwam ik het water uit, met Mabel achter mij. Mabel ging als eerste de wisselzone uit, en daarna kon de 40km op de fiets beginnen. Mabel kon ik niet volgen, en dus werd het een eenzame 40km, met veel wind. Ik wilde niet alles geven op de fiets, omdat ik wist dat er daana nog 10km gelopen moest worden, waar ik nogal tegenop zag, aangezien ik de laatste maanden geen 10km meer gelopen had... Op de fiets werd ik achtervolgd door een groepje van 3 vrouwen, die 40km samen hebben gereden, dus die waren op mij ingereden, maar ik was toch als tweede vrouw de wisselzone ingekomen. Met een snelheid van 31.5km per uur gemiddeld stapte ik van mijn fiets af. In de wisselzone snel sokken en loopschoenen aan, en daarna kon het zwaarste onderdeel beginnen: de 10 km run. Het was heel warm, dus dat had veel mensen naar de kust gebracht. Aangezien we moesten lopen op de boulevard, was er heel veel publiek, waaronder enkele mensen van mijn zwemlessen! De eerste 5km ging vrij zwaar en heb ik rustig gelopen. Ik zag dat de 3 vrouwen van het fietsgroepje, waaronder Tere, mij naderden, en ik kreeg schrik het podium te missen. Tere is een loopster, en ik wist dat ik daar een lastige aan ging krijgen. Na 5km lopen, kreeg ik al blaren op mijn linkervoet en komt Tere mij voorbij gelopen. Ik wilde het nog niet opgeven, en ging achter Tere lopen. Ik kon het tempo volgen en samen gingen we de laatste 5km in. Het tempo ging steeds iets omhoog, Tere maakte nog een plotse versnelling na km 8, die ik goed kon volgen. Daarna ging het tempo weer iets omlaag. Ik was totaal verbaasd dat ik met Tere had kunnen meelopen, en het had me goed gemotiveerd. De andere vrouwen zijn niet meer bij ons gekomen. Dus het ging op een eindsprint aankomen om de 2e en 3e plaats!! Tere zette 50m voor de meta de sprint in, die ik niet kon volgen. Uiteindelijk kwam ik supertevreden als 3e over de meta in een tijd van 2h 35min!!!!! Op de foto hieronder van links naar rechts: Mabel (1e), Tere (2e) en ik (3e).
Na de wedstrijd nog even een massage, van een van de studenten van Vincente (mijn sportarts-fysio uit Cartagena) en bijkletsen met onze triatlon-amigos. Een supermooie wedstrijd, veel publiek, en daarna een super-prijsuitreiking. Er waren copas voor de eerste 3 en categoria absoluta en geldprijzen voor de eerste 5 en categoria absoluta, dus we konden niet klagen!!!! Op de foto hieronder van links naar rechts: Mabel (1e), Paz (5e), Tere (2e), ik (3e), Victoria (4e), allemaal van Murcia!
Na de wedstrijd zakte de adrenaline, en begon de pijn in mijn onderlijf weer op te zetten. Toen ik was gaan plassen na de prijsuitreiking, werd duidelijk wat de oorzaak was. Ik plaste bloed met gigantisch veel pijn, dus dat was een blaasontsteking... Nadat we nog even waren blijven praten met de ouders en bompas van een infantil, waaraan ik zwemles gegeven heb, en die ook de wedstrijd gekeken hadden!! zijn we naar huis gegaan. Met gigantische pijn, ben ik thuis direct begonnen met D-mannose te nemen, wat bij mij heel goed helpt tegen de blaasontsteking. Om 22.30h waren we thuis, en om 23.30h zaten we aan de pizzas. Met nog wat D-mannose en een paracetamol, ben ik toch in slaap gevallen, en nu gaat het al een stuk beter. Het is niet echt goed om met een blaasontsteking een wedstrijd te doen, maar ik ben blij dat ik het niet op voorhand wist, want ik heb me super vermaakt op deze mooie olympische triatlon!!Groetjes,
Annika
Dit was een zeer indrukwekkend bezoek, en ge staat echt verstelt van hoe die mensen daar in de mijn hebben gewerkt. Na de tour in de mijn hebben we iets in het cafetaria van de mijn gegeten en daarna hebben we nog even een voorstelling gaan bekijken die ze daar hadden over de geschiedenis van de mijn en dergelijke. Na het bezoek in de mijn zijn we verder gereisd naar Griffaes Country Gardens, om een wandeling door de tuinen te maken met daarna thee met gebak te eten. 
Net toen we binnen waren begon het hard te regenen, maar omdat we niets meer buiten gepland hadden, was het dus niet erg. De avond was een vrije avond, en zijn we met de fellows weer de stad ingegaan om te eten en de avond door te brengen. Dit keer waren we op tijd en hebben we Aziatische gegeten in Wagamama. 
Dit was zeer lekker en zeker voor herhaling vatbaar. Na het avondeten zijn we nog naar de film gegaan waardoor het toch weer laat was toen we terug in het hotel kwamen. Donderdag was de laatste volle dag. Er stond een workshop op het programma over programmeren in Visual Basic en dan practicums om onze DNA te onderzoeken. 
In de avond was er nog een etentje gepland, dit keer in “Le Gallois”, een frans restaurant. Het eten was goed maar de porties waren vrij klein (ofwel ben ik gewoon aan grote porties). 
Omdat het restaurant kort bij het hotel was, waren we ook nog vrij op tijd terug in het hotel. Maar dat kwam niet verkeerd uit, want ik moest er al weer om kwart voor zes uit, want mijn vlucht was om negen uur, maar ik moest daar nog met de taxi\trein\bus, naar toe. Omdat ik het allemaal ruim gepland had, was ik netjes op tijd, want ik wou mijn vlucht niet missen. Voor de eerste keer heb ik gevlogen met BMI-baby en dat was allemaal goed verlopen. Ik was op tijd in Alicante waar de taxi-service al klaar stond. 
We hadden geluk bij het vinden van plaatsen, want er waren twee zetels vrij helemaal van voor in het vliegtuig op de eerste rij (dat is rij 4 omdat de eerste rijen niet gebruikt mogen worden). Dus ondanks dat het vliegtuig behoorlijk vol zat hadden we eigenlijk weinig daarvan meegekregen. We zaten langs een moeder en haar 18 maanden oud kindje. Deze zorgde voor de nodige entertainment. Het vliegtuig was te vroeg in Maastricht, en aangezien we geen bagage hadden ingecheckt, stonden we al buiten voordat we eigenlijk zouden moeten aankomen. Het was goed dat mama ook vroeger was, zodat we om negen uur al aan het avondtafel zaten. Mama had een gezonde maaltijd gemaakt met allerlei exotische kruiden en groenten erin. ’s Avonds waren ook nog Eva en Frank even langskomen, en hadden we nog met iedereen wat zitten bijpraten. Omdat het een lange dag was geweest en dat de komende dagen en week ook zeer druk zouden worden, waren we redelijk op tijd in ons bed gekropen. Gelukkig dat de trouw pas in de namiddag was, zodat we een beetje konden uitslapen. 
De initieel geplande training was er niet van gekomen want een bedje bij een kamertemperatuur van net iets over de 10 graden is toch wel lekker. We hebben dan ook laat ontbeten en daarna nog snel even met mama naar de stad gegaan om nog wat inkopen te doen, terwijl papa naar Hasselt was om bompa en zijn vriendin op te halen. Het plan was dat we nog een klein hapje zouden eten voordat we naar de trouw zouden gaan omdat het middag eten pas rond 3 uur gepand was (wat voor de niet Spanjaarden wel wat laat is). Ondertussen tikte de tijd door en begon het uur van de trouw steeds korter bij te komen. Na de nodige overwegingen over welke weg de snelste zou zijn omdat overal wegwerkzaamheden waren, was er toch voor gekozen om via Munster Bilzen te rijden om daar aan te sluiten bij de rest (Eva en Frank, de ouders van Frank, de zus van Frank met haar echtgenoot en haar twee kindjes, en Kristien en Roel). De tijd bleef tikken en het zag er even naar uit dat we niet op tijd zouden komen. Maar omdat de weg naar het gemeentehuis vlot was verlopen waren we om drie voor een in Bilzen. Het gemeentehuis was een mooi, volgens mij recent gerenoveerd, pand. Het enige probleem was dat er geen lift was en dat de trouwzaal op de eerste verdieping lag. Maar iedereen is goed boven gekomen en om vijf na een kon de ceremonie beginnen. Jan en Miep waren ook naar Bilzen afgezakt om toch te kijken of het allemaal wel goed zou verlopen. Maar zowel bruid als bruidengom hadden goed onthouden wat ze moesten antwoorden, en na het ondertekenen van een blanco papier en het uitwisselen van de ringen waren ze bij wet gebonden. 
Na nog wat foto’s bij het gemeentehuis genomen te hebben zijn we in stoet naar het restaurant gegaan. Het was een Italiaans restaurant op de weg van Bilzen naar Hasselt. We zaten in een mooi aangekleed zaaltje, net de juiste grootte voor de hoeveelheid mensen dat we waren. Het eten was van zeer goede kwaliteit en ook zeer lekker. Na het eten had de zus van Frank nog voor een attractie gezorgd; het oplaten van luchtballonnetjes. Dit was een soort papieren zak met een kaars vanonder. De kaars warmde de lucht op dat in de ballon (papieren zak) zat en als er genoeg warme lucht in zat ging het de lucht in. Aangezien het toch vrij koud was en wel wat wind stond, was het maar afwachten of het de lucht in zou gaan, maar na enige tijd zijn beide ballonnen de lucht ingegaan, ook al dat het er even naar uitzag dat de tweede ballon een korte levensduur zou hebben omdat er een vrij grote boom in de weg stond.
Omdat het de hele tijd een beetje aan het regenen was konden we niet naar buiten, maar tegen de avond was het toch opengetrokken en zijn we nog een rondje gaan wandelen in de groene bossen van Pietersheim. Bossen met allerlei groene beplanting en grasvelden is een landschap dat we niet meer aan gewoon zijn sinds we in Murcia wonen. Na de wandeling was het nog snel even avond eten en dan klaarmaken om terug naar Murcia te gaan. We waren netjes op tijd in de luchthaven van Maastricht, waar ze voor de verandering zeer vriendelijk waren en we geen problemen hadden. Ook de terugvlucht was vlot verlopen en we hadden weer een zitplaats helemaal van voor. In Alicante hebben we direct naar de long-term parking gebeld om ons op te komen halen. Rond een uur of half een waren we terug thuis, waar de katze ons al op stond te wachten. Die was alleszins heel blij om ons te zien! Maar we konden niet lang opblijven want de wekker stond al weer om tien voor zes om terug naar de luchthaven te gaan, want om acht uur stond mijn vlucht naar Cardiff gepland.
.jpg)
