Duatlon de Carnaval, Aguilas

Dat afgelopen zondag, 15 februari, 7 uur ´s ochtends wel degelijk heeft bestaan, waren we zelf getuigen van. Na het afdrukken van de wekker, sprongen we zo fris als een hoentje en geheel opgewekt uit bed. En als ge dat niet gelooft, dan hebt ge het inderdaad bij het rechte eind. Maar aangezien dat Annika's wedstrijd pas om kwart na elf en de mijne om kwart voor één GEPLAND was, maakte dat ook niet zo veel uit.

De fietsen zaten al in de auto en de rest van de spullen lagen ook al klaar, zodat we na het ontbijt onmiddellijk konden vertrekken. Om iets na negen waren we op de plaats van bestemming, namelijk Aguilas. Hier vond vandaag de classificatie wedstrijd voor het spaans kampioenschap Duatlon plaats. Aangezien dit in Vigo is, wat een beetje ver is voor een wedstrijdje, stond er dus veeeel op het spel, maar dan niet heus. Ik wilde voornamelijk de wedstrijd doen als oefening voor nationale wedstrijden, en had daarom gekozen om bij de eliten te starten. Mijn doel was niet te sociaal op de fiets te zijn.

Er was hoog niveau aanwezig. Bij de vrouwen waren er enkelen van de spaanse top en als bonus, Catriona Morrison (die hier voor Aguilas uitkwam). Voor de mensen die haar niet kennen, zij is een prof atlete, die ieder jaar in Aguilas komt overwinteren en dan enkele wedstrijden meedoet. Zij is in 2007 wereldkampioene geworden in duatlon (lange afstand), en is momenteel aan het trainen voor de ironman van Hawaii, en was in vorm. Eveneens als bij de vrouwen, waren ook de nodige spaanse toppers bij de mannen ingeschreven, maar geen internationale profs. Dus dat het hard zou gaan dat stond vooraf al bekend.

Het circuit was veranderd ten opzichte van vorig jaar. En om te zeggen dat ik onder de indruk was, dan moet ik u helaas teleur stellen. De organisatie had bedacht om te staren, licht berg af, om dan na 300 meter een wendepunt (180 graden bocht) te leggen. Op zich klinkt dat al een beetje raar, maar als ge dan ook nog bedenkt dat de weg slechts enkele meters breed was en dat er bij de mannen toch een 100 tal vertrekken, hoef ik waarschijnlijk geen uitleg te geven. De foto illustreerd wat ik bedoel!!!

Persoonlijk vond ik het een rare beslissing van de organisatie. Verder hadden ze de fietsronden verkleind en er drie rondes van gemaakt. Normaal maakt dit niets, maar bij een nationale elite wedstrijd, geldt de regel dat als ge gedubbeld wordt, dat ge eruit ligt. Dus weinig interessant met een ex-wereldkampioene in de wedstrijd.

Bij het opwarmen begon het weer te regenen. Het heeft gelukkig niet doorgezet, maar omdat ik het niet vertrouwde, en ook niet weer zo wilde aankomen als in Torre Pacheco, heb ik mijn banden wat minder hard opgepompt (6 bar ipv 8). Achteraf gezien was het niet nodig geweest, maar dat risico wou ik niet nemen. Het is wel de hele tijd bewolkt geweest en er stond ook de nodig wind. Voor de tweede keer zijn we gestart met lange mouwen omdat het te koud was om enkel in een triatlon pak te starten.

Met een beetje vertraging waren de vrouwen eindelijk van start gegaan. Het was al van het begin duidelijk dat het bij Annika niet ging. De afgelopen week had ze veel last van de pollen in de lucht, en had dan op dokters advies een dubbele dosis anti-histadine tabletten genomen. Deze kunnen ook sufheid als bijwerking hebben, en dat was dan ook wel te merken. De gouden leerles was dan ook, dat het beter is dat ze onder deze omstandigheden niet start. Ondanks dat ze bij het fietsen goed ging, kon ze, als gevolg van de slechte eerste loop en de overnachting in de wisselzone, Catriona niet voorblijven op de fiets, en werd ze net op de valreep gedubbeld.

Bij het opwarmen was er, door een onverwachte beweging, iets in mijn rug verkeerd gaan zitten. Dit straalde door naar mijn maag. Gelukkig voelde ik het niet echt bij het racen, of was het omwille van de adrenaline. Anyway. Ook wij mochten met z´n 70 proberen die bocht te nemen. Na die bocht kon de wedstrijd dan beginnen. En zoals voorspelt, werd er veel te hard gelopen. Ik heb geprobeerd om me niet op te blazen en zo constant mogelijk de eerste 5 km te lopen. En ik moet zeggen dat ik behoorlijk tevreden ben over mijn run. Ik heb een beetje hulp gekregen van de Almeria man (zo noemen we hem). Hij is een van de betere duatleten die vaak in Murcia komt, en hij is behoorlijk ervaren met lopen. Mijn geluk was dat hij nog niet in vorm was, zodat ik hem kon volgen. Hoe meer naar het einde van de race hoe beter mijn positie, en dankzij een snelle wissel, zat ik bij de eerste twintig op de fiets. Bij het begin heb ik flink wat gas proberen te geven om zo veel mogelijk bij te rijden, en op gegeven moment was er een groep gevormd met enkel nog een kopgroep van 5 man ervoor. Ondanks mijn goede voornemens moet ik achteraf weer concluderen dat ik te veel gewerkt had op de fiets, toen in de laatste paar kilometer al de profiteurs in een keer naar voor kwamen. Maar het is zo ontzettend verleidelijk zeker omdat we op een haar na, de kopgroep te pakken hadden. Mijn enige troost is dat ik een tweede fietstijd had, en in zo´n gezelschap is dat niet slecht.

De kopgroep had nog een tien tal seconden voorsprong na het fietsonderdeel en het kwam er eigelijk op neer dat we met een groep van ongeveer 25 man aan de laatste run begonnen. Hier kwamen de mensen, die net iets minder gedaan hadden tijdens het fietsen, mij dan ook voorbij. Aangezien er toch niets meer inzat, heb ik me dan in de laatste 2,5 kilometer ook niet meer het licht uitgelopen. Toch nog even aan het einde een sprintje moeten trekken omdat Jorge van Elche me nog probeerde in te halen net voor de meet. Dit was hem niet gelukt en door een rare disqualificatie van de almeria man, was ik 21ste. Dus heb ik mijn qualificatie voor het spaans kampioenschap duatlon bij de eliten op zak. En daar zal die dan ik blijven.

Na afloop zijn we nog gaan chinees eten met Miguel en Isabel (beiden van Aguilas) en twee vrienden van Miguel van Granada die ook hadden geraced. Verder waren ook Mabel (start voor Canal isabel, maar is van Aguilas) en Catriona er nog bij. Het was heel gezellig en Miguel en Isabel hadden bekend gemaakt dat ze gaan trouwen in mei.
Tegen een uur of vijf zijn we dan terug richting Murcia gereden, waar we nog op een redelijk tijdstip thuis waren, maar na het uitladen hadden we niet veel fut meer en hebben we de rest van de dag nog wat zitten suffen en nog wat informatie zitten verzamelen over de wedstrijden die gaan komen.

The end.

Bart

Duatlon Torre Pacheco 2009

Afgelopen zaterdag was het dan weer zo ver. De eerste wedstrijd van het nieuwe jaar. De place to be was Torre Pacheco. Voor ons was het de eerste keer dat we hier waren. De omgeving en het wedstrijd circuit waren gelijk aan die van de duatlon van Fuenta Alamo. Het loopparcour was een circuito urbano, door de hoofd straten van het dorp. En het fietsparcour was vlak en winderig, met een aantal rotondes en 2 bruggen. Net iets meer dan tien kilometer heen en dezelfde weg terug.
In tegenstelling tot de meeste wedstrijden konden we direct onze goodie bag gaan ophalen met daarin natuurlijk het t-shirt van de wedstrijd (en dit was dit keer de moeite!), en dan nog wat andere zaken zoals het nummer e.d.
De organisatie was al behoorlijk geroutineerd want ook de wisselzone was al opgebouwd en het zag er naar uit dat we ook op tijd zouden beginnen. Het was dan ook al de 17de keer dat deze duatlon werd georganiseerd. In tegenstelling tot vorig jaar waren er geen internationale prof atleten, die in Murcia komen overwinteren om zich klaar te maken voor het seizoen. Dit is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat de wedstrijd een paar weken vroeger is dan normaal. Maar desondanks was de wedstrijd wel zo goed als volgeboekt (bijna 300 atleten).

Na het klaarmaken van de fietsen zijn we even wat gaan inrijden om het parcour een beetje te verkennen en om de spieren op te warmen. Het was toch wel even balen toen ik merkte dat de terugweg tegenwind was en niet de heenweg!

Mijn benen voelden niet geheel fris, maar dat was niet echt onverwacht. Toch was er al de nodige wedstrijd spirit in mijn lijf aanwezig.

Na het inrijden moesten de laatste zaken nog klaargemaakt worden, en vervolgens richting wisselzone om deze in te richten. Omdat ik vorig jaar 2de in het regionaal circuit was geworden had ik een voorkeursplaats in de wisselzone namelijk helemaal aan het uiteinde van de rij, en had ik ook het startnummer 2. Net wanneer we klaarstonden om te starten begon het nog eens goed te plensen zodat er een waterfilm over de straten lag waardoor de eerste run waarschijnlijk beter op de schaatsen gedaan was. Met veel moeite kon ik achter aan de eerste loopgroep bengelen, en dankzij een snelle wissel zat ik direct bij de kopgroep op de fiets. In deze kopgroep zaten alle sterke lopers van vorige jaar. Aangezien de sterkste lopers geen zin hadden om te fietsen en de minder goede lopers probeerden weg te komen (waaronder ik ook), werd het fietsen, dat meestal een moment is om tot rust te komen, een spel van veel rondkijken, demareren en demarages dichtrijden. Omdat het wegdek nat was was het behoorlijk gevaarlijk. Net voor halverwege had ik een beetje ruimte kunnen pakken samen met Emilio van Moto5, maar bij het draaien op de rotonde begon mijn achterband te slippen (droog weer band die was opgepompt voor droog weer). Waardoor ik toch even moest inhouden en toch ook even de schik te pakken had. Gelukkig ben ik overeind gebleven en begon het tweede deel van de fietsrit. Hetzelfde als het eerste deel. Stukken van net over de 20 per uur, en het volgende moment naar een stuk in de 40 per uur. Op gegeven moment kwamen we bij een rotonde waar een grote truck in het midden van de rotonde geparkeerd stond. Hierdoor moesten we uitwijken en hebben we de nodige tijd verloren. Vervolgens kwam een groepje van drie fietsers uit de achterhorde bijgereden, en veranderde het spel. Onder hun ook een ex prof wielrenner van Kelme. Er werd nog wat gedemareerd, maar het viel niet meer stil. Ik kwam bij de wisselzone als tweede en toen ik mijn fiets wou ophangen glee ik uit op de gladde matten en belande ik onder mijn fiets. Gelukkig had ik geen krampen gekregen ondanks de rare bewegingen en was de wissel nog behoorlijk snel, want ik ging net achter de eerste de wisselzone uit en 50 meter verder had ik hem al te pakken. Ik had geen enkel idee over hoe het achter mij zat. Ik was maar beginnen te lopen en ik gaf wat er nog in zat eigelijk in afwachting tot ze mij zouden voorbij lopen. Het bleef vrij rustig. Halverwege het lopen hoorde ik villa plaza achter mij naderen, hij demareerde een klein stukje en ik kon niet volgen. Hij bleef een stukje voor mij lopen, maar ik kon er niet meer aan komen, maar de afstand vergrootte ook niet meer. Voor de rest kwam er niemand meer en kwam ik als tweede over de lijn. Een stuk beter dan ik initieel gedacht had.

Annika haar wedstrijd was anders verlopen. Ze had al voor de wedstrijd buikpijn, en het lopen in de eerste run had dit niet bevorderd. Bij het lopen waren er al grote gaten geheel volgens verwachting. Ook het fietsen verbeterde de buikpijn niet. Ondanks de buikpijn heeft ze toch goed gereden en bij de tweede wissel was Annika practisch gelijk met nog enkele ander vrouwen. Aangezien de ere-plaatsen al uitgedeeld waren, en de buikpijn nog altijd aanwezig was, was de laatste run enkel iets wat nog moest gebeuren om aan te komen. Eindresultaat een 8ste positie. Toch was er nog een tweede plaats voor de vrouwen van Aguilas als team (Luz, Annika en Fuensanta).

Nu was het tijd om bij te praten met iedereen en wachten op de prijsuitreiking. Om standaard mijn verhaal af te sluiten: moe maar voldaan keerden ze terug naar huis.....

Tot de volgende keer, Bart