Toen we in Alhama aankwamen zijn we onze dorsalen gaan ophalen en het fietsparcour gaan verkennen (2 rondjes van 4 km). Daarna de wisselzone inrichten en wachten op de zwemstart. Omdat het de eerste keer was dat deze triatlon georganiseerd werd, verliep niet alles even perfect...
De vrouwen kreeg de start samen met de veteranen-mannen. Ik zat voornamelijk in een baan met vrouwen die niet konden zwemmen. Op 3oo meter, heb ik verschillende vrouwen 2 keer gedubbeld. Als eerste verliet ik het water in een tijd van 4.27 min, waar ik heel tevreden mee was (aangezien ik ook nog tijd verloren was om die vrouwen te dubbelen). Daarna ging ik voor de eerste keer mijn wissel doen, die vlekkeloos verliep. Als eerste zat ik op de fiets, gevolgd door Baxter (een engelse fietser, die met een spaanse vrouw getrouwd is, en dit jaar met triatlon begonnen is). Hij ging er als een speer vandoor op de fiets. Het fietsen ging goed en ik had veel kracht, waardoor geen man of vrouw mij verder nog gepasseerd is op de fiets. Op de fiets had ik nog een casi-botsing met Baxter die de bocht goed wilde aansnijden en weinig onder de indruk was van de 3 kleine pionnen die op het midden van de weg stonden, en mij daar nog niet verwacht had. Uiteindelijk was het goed afgelopen en ging ik na Baxter de wisselzone in en kon het lopen beginnen. Op het loopparcour begonnen de grote problemen. Op het loopparcour was niets of niemand te bekennen. Ik begon te lopen, maar ik vroeg me de hele tijd af of ik wel juist aan het lopen was. Baxter had een fietser mee om hem te zeggen waar hij heen moest, maar ik had geen idee. Ik begon maar te lopen in de hoop dat het juist was. Op een gegeven moment stond er een pion op het wegdek getekend, en omdat de jury mij gezegd hadden dat het twee loopronden waren, was ik ervan uitgegaan dat ik daar moest keren. Maar dat was dikke pech. Ik kwam terug bij de looppiste, waar de wisselzone was, en daar wisten ze me te vertellen dat ik niet juist gelopen was. Op het laatste moment hadden ze toch beslist om 1 loopronde te maken, en ik had gewoon verder moeten lopen. Maar hoe had ik dat moeten weten? Ik werd gediskwalifiseerd, en ik was om te spatten, zo kwaad was ik... Ik had ongeveer 4 minuten voorsprong op de tweede vrouw, als ik kruipend gegaan was, had ik nog gewonnen. Ik was zo kwaad dat ik mijn spullen gepakt heb, en de wedstrijdzone verlaten heb. Bij de auto heb ik zitten wachten tot ik Bart zag. Het enige wat ik wilde was naar huis. Bart heeft me daarna wat gekalmeerd en daarna is hij van start gegaan, nadat hij zich eigelijk al had afgemeld om nog te starten...
Bart zijn wedstrijd was vlekkeloos verlopen, omdat ze de fouten die ze gemaakt hadden in de organisatie, intussen gecorrigeerd hadden. Op de plaats waar ik een casi botsing had met Baxter waren nu hekken gezet ipv 3 kleine pionnen. Er waren ook duidelijke aanwijzingen gegeven op het loopparcour en er werd vele malen omgeroepen hoeveel rondjes het waren. Een beetje laat naar mijn idee, maar ja... Bart verliet als een van de eersten het water in een knappe tijd van net onder de 4 minuten. Op de fiets zat hij met een junior, waarmee hij heeft samengereden. De echte zwemmers werden direct achtergelaten. En daarna heeft Bart de junior eruit gelopen, en kwam Bart als EERSTE over de meta!
Bij de prijsuitreiking kreeg Bart een medalle en een sportbril van Bolle (maar wij noemen het intussen de Bolly-bril, naar ons nieuwe kindje!). Na de wedstrijd heb ik nog met een aantal vrouwen zitten praten, waaronder Anna, een vrouw van mijn leeftijd die in Andalusia woont, maar in ons vrouwen-team wil gaan starten!
Bart had een goed triatlon weekend gehad, terwijl ik super gedemotiveerd was geworden. Ik was in goede vorm, en hier kon ik winnen, en dan heb je dit soort stommiteiten. Ik hoop maar dat ik de volgende wedstrijd minder pech heb!
Groetjes,
Annika
.jpg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario