Campeonato de España de Triatlon por Autonomias: een zwarte dag

Vrijdagochtend 21 augustus vroeg opstaan en met papa en mama Jaeken naar de Universiteit van Murcia. Hier zou de bus van de Murciaanse Triatlon Federatie ons komen ophalen. Nadat we onze spullen in de bus gelegd hadden, en (tijdelijk) afscheid genomen hadden van papa en mama Jaeken, vertrokken we richting Navarra met de triatlon-selectie. Op naar het Campeonato de España de Triatlon por Autonomias! De triatlon-selectie bestond uit de 8 beste mannen en vrouwen van Murcia. Het mannen-team bestond uit Sebas Abril, Bart, Cesar, Hector, Francisco Aroca, Alfonso Tudela, Miguel en Salva. En het vrouwen-team uit Mabel, Amaya, Tere, Annika, Luz, Victoria, Trini en Maria Lopez de Haro.

Deze keer had de bus geen wc, dus dat betekende weinig drinken, want er werd pas om de 2,5 a 3 uur gestopt om te plassen. Nadat we ongeveer een 2 uur onderweg waren, kwamen we erachter dat we onze koelbox vergeten waren, die stond nog in het Jaeken-busje! Na veel smsjes, hadden papa en mama Jaeken hun route gewijzigd en kwamen zij tijdens onze comida in Teruel, onze koelbox brengen, wat die zotten toch maar voor hun kinderen overhebben! In Teruel kregen we een uitgebreid middagmaal. De eerste gang was een groot bord met pasta en tomatensaus, daarna volgde een ensalada mixta, gevolgd door een halve kip met frieten, en als nagerecht was er fruit en yoghurt.

Daarna werd de reis vervolgt naar Estella in Navarra. Rond 19h kwamen we aan bij het hotel, waar het al behoorlijk koud was in vergelijking met Murcia, dus de truien werden tevoorschijn gehaald. Een lange busreis van bijna 12 uur. We kregen een twee-persoonskamer toegewezen voor onze gezinnie, dat was relaxt.

Nadat we onze spullen in onze kamer hadden geplaatst, gingen we informeren over het zwembad, want ik had gezien dat er een zwembad was bij het vakantie-complex dat bestond uit een hotel, appartementen en camping.

Toen bleek dat er zelfs een 50 meter openlucht zwembad was (temperatuur ongeveer 24 graden) en dat het tot 21 uur open was. Dus hebben we snel onze zwemspullen gepakt en hebben we nog rustig een 2-tal km gezwommen. En als bonus hadden we het hele zwembad voor ons alleen!

Intussen waren de anderen van Murcia gaan lopen. Na onze zwemtraining was om 21h het cena in het restaurant. Het eten was heel lekker, we kregen eerste een koude pasta salade, daarna was er kip of vis a la plancha, en als nagerecht yoghurt en fruit.

Na de avondeten waren we moe en zijn we direct gaan slapen.

Zaterdagochtend eerst uitgeslapen en daarna naar het ontbijtbuffet, wat ook heel erg lekker was: croissants, fruit, cake, cornflakes, muesli, melk, etc. Daarna stond een verkenning van het wedstrijd-fietsparcour op de planning. We gingen er met de hele selectie heen met de bus (het hotel lag ongeveer op 20km van de wedstrijdplaats vandaan). Daar aangekomen was er een triatlon popular aan de gang, met exact hetzelfde parcour als het campeonato van zondag. Omdat we nog niet op het fietsparcour mochten gingen we intussen de rest inspecteren (met alle gevaarlijke zones :-(...), en aan het water voelen.

Naar mijn idee was het water ruim boven de 22 graden, en zou er gemakkelijk zonder wetsuit gezwommen kunnen worden, maar dat was mijn idee. Uiteindelijk zijn we het fietsparcour gaan bekijken waar ik niet bepaald vrolijk van werd... een wendepunt parcour van 5 km dat twee keer afgelegd moest worden. In die 5 km zat een flinke berg van 1 km, met moeilijke en steile haarspeldbochten. Naar beneden durfde ik niet af te dalen, en had ik nog juist geen krampen van mijn remmen dicht te knijpen. En naar boven was het heel steil en zwaar. De rest van het parcour was rolling hills. Niet bepaald mijn parcour.... Bart was er heel tevreden over, een parcour dat op zijn buik geschreven stond.

Hieronder is de berg met haarspeldbochten vanaf boven te zien:

Het rolling-hills gedeelte:

Een ramp-tourist op het fietsparcour:

De berg vanaf onder gezien:

Nadat we het parcour een keer heen en weer gereden hadden, had ik het wel gezien.... morgen moest het nog twee keer! Vervolgens zijn we met de bus weer terug naar het hotel gegaan.

Daar hebben we middag gegeten: rijst met tomatensaus en een ei, gevolgd door ternera en een ensalada, en als nagerecht yoghurt en fruit.

Na de comida was het tijd voor een siesta. Ik voelde me niet echt moe, totdat ik op bed lag... het duurde niet lang voordat ik in coma was, zelfs de wekker heb ik niet gehoord. Bart was opgestaan toen de wekker gegaan was, en was naar beneden gegaan om onze fietsten wedstrijdklaar te maken. Hij had geen sleutel meegenomen, want hij had niet verwacht dat ik nog zou slapen toen hij klaar was met de fietsen (aanvulling Bart: menige uren later!!!). Maar ik was toen nog altijd op een ander planeet. Bart probeerde mij op allerlei manieren wakker te krijgen: op de deur kloppen, vervolgens door op de deur te slaan, en daarna door zijn horloge onder de deur te steken met een alarm op. Maar het leverde niets op, ik sliep gewoon door.

Uiteindelijk heeft hij naar onze hotel-telefoon gebeld. Nadat deze een halve minuut (aanvulling Bart: menige minuten) stond te rinkelen, werd ik toch wakker, en wist ik totaal niet waar ik was. Ik heb dan toch met mijn duffe kop de telefoon opgenomen en Bart binnengelaten. Ik had bijna twee uur geslapen, dus blijkbaar was ik toch moe....

Met veel moeite ben ik opgestaan en zijn we een klein stukje gaan wandelen. Daarna zijn we naar het zwembad gegaan om te kijken hoe de anderen nog een zwemtraining deden. Ik moest er niet bepaald aan denken om te gaan trainen, zo-ie-zo doe ik normaal geen training de dag voor de wedstrijd. Vervolgens zijn we gaan scheren, en hebben we onze tassen gemaakt voor de volgende dag. Om 21h was het avondeten. Dit keer kregen we pasta met tomatensaus, gevolgd door kip a la plancha en ensalada, en als nagerecht fruit en yoghurt.

Na het avondmaal hadden we wedstrijdbespreking en kregen we ons t-shirt en de dorsalen uitgereikt. Ik was alweer moe, en na de wedstrijdbespreking zijn we naar onze kamer gegaan om te slapen.

Zondagochtend ging de wekker om 6.50h. Snel opstaan. Eerst naar de wc, en ja hoor, begint net nu mijn menstruatie... ik had het eigelijk de dagen daarvoor al voelen aankomen, maar dat kon ik nu juist niet gebruiken! Direct maar een neofren genomen om de nodige menstruatiepijn te voorkomen. Ik voelde me allesbehalve van fit, en had ook geen honger, omdat ik me behoorlijk opgeblazen voelde. Uiteindelijk toch nog maar twee eigengemaakte sportcakejes en een banaan gegeten. Vervolgens ingesmeerd met P20, mijn wedstrijdpak aangetrokken, onze spullen gepakt en de bus in. Iedereen was redelijk op tijd daar, de bus vertrok om 8.20h, en om 8.50h waren we bij de wedstrijdplaats. Ik vond dat veel te laat, maar de rest wilde niet eerder vertrekken. Normaal gesproken als wij naar een wedstrijd gaan, zijn we daar 2 uur op voorhand, nu waren we minder dan 1 uur op voorhand daar. De vrouwen hadden namelijk om 9.45h camera de llamada, en om 10h de start. Dat betekende dat ik me flink moest haasten, inrijden was al niet mogelijk, dus dan maar snel naar de wisselzone om deze in te richten. Daarna kregen we te horen dat de watertemperatuur 21 graden was, en dus met wetsuit. Naar mijn idee was de watertemperatuur veel hoger, maar ja, dat kwam die mensen van het noorden natuurlijk handig uit, want die zijn gewoon om met wetsuite te trainen. Voor mij kwam het heel slecht uit, aangezien het in Murcia onmogelijk is om met wetsuite te trainen omwille van de hoge temperaturen. Daarbij komt nog eens dat mijn wetsuit veel te klein is. Het was dus weer een geheis om erin te komen. Nadat Bart me eindelijk het wetsuit in had gehesen, was ik snel naar het meer gegaan, om nog wat in te zwemmen. Maar veel tijd was er niet meer, ik denk dat ik precies 2 minuten in het water heb gelegen, en toen werden we al uit het water gehaald voor de camara de llamada.

Het zwemmen met wetsuit voelde niet goed aan, ik kreeg mijn armen niet rondgedraaid. Toen had ik eigelijk de beslissing moeten nemen om zonder wetsuit te zwemmen, maar omdat iedereen met wetsuit ging, ging ik ook maar met wetsuit van start. Om 10 uur ging het startschot en gingen er 110 vrouwen van start.

Al vanaf de eerste meters ging het niet lekker. In het begin was het nog trekken en duwen, en werd ik nog wat overzwommen, en daarna was het 750m ploegen en aftellen. Ik kwam niet in mijn slag, mijn armen voelden als lood, en ik kwam niet vooruit. Als 63e kwam ik het water uit, wat voor mij heel slecht was. Nadat ik de steile berg vanuit het water naar de wisselzone was opgeklauterd, kwam ik natuurlijk niet uit mijn wetsuit, na wat vloeken en trekken aan het pak, kwam ik er dan toch uit en kon ik beginnen met het fietsparcour. Mijn positie was op dat moment al zodanig slecht, dat ik mij niet meer kon motiveren. Het wedstrijdseizoen was te lang voor mij, en ik was uitgeput, ik kon het niet meer opbrengen om te racen, en daarbij kwam nog dat ik al niet lekker in mijn vel zat door de menstruatie. Ik heb het fiets- en loopparcour afgelegd, maar racen kon je het niet noemen.

Uiteindelijk ben ik als 87e over de meta gekomen. Gelukkig was ik niet laatste. Ik had mijn triatlonseizoen liever wat spectaculairder afgesloten, maar er zat niets meer in. Tijdens het fietsonderdeel had ik papa en mama Jaeken gesignaleerd.

Ik had al zo´n vermoeden dat we hun nog zouden tegenkomen, aangezien we een sms-je gekregen hadden met de vraag: waar is de wedstrijd precies?

Maria en ik na de wedstrijd:

Na mijn wedstrijd heb ik papa en mama Jaeken opgezocht en samen hebben we Bart zijn wedstrijd bekeken. Om 11.45h de camara de llamada voor de mannen:

Bart was gemotiveerd, en had er zin in. Om 12h gingen de mannen (een 120) van start.

Bart kwam als 86e het water uit en keek niet echt vrolijk....

Ook hij kon zijn slag niet vinden in het wetsuit en kreeg ook geen lucht. Dit was voor ons beide een goede leerles: niet met wetsuit getraind, betekent ook zonder wetsuit in de wedstrijd. Normaal moet Bart op de fiets en het looponderdeel nog heel wat goed kunnen maken, maar dat was deze dag niet van toepassing. Bart had de hele tijd het gevoel dat hij geen lucht kreeg, het wedstrijdpak van de Murciaanse Federatie zat hem veel te strak, waardoor hij niet kon ademhalen, en dus kregen zijn spieren geen zuurstof. Bart begon zich steeds ellendiger te voelen, en er begonnen hem mannen in te halen waar hij normaal fluitend rondjes rondrijdt.

In de tweede fietsronde had hij zijn pak moeten opengeritsen, om beter te kunnen ademhalen. Maar daarna kreeg hij de jury op zijn dak en dreigde met diskwalificatie als hij zijn pak niet dicht zou doen. Bart begon te hyperventileren en kreeg ook nog last van zijn buik. Het werd er niet beter op, dus toch maar weer het pak opengeritst...

Toen Bart uiteindelijk over de finish kwam, kon hij het pak niet meer hebben, en heeft hij het gans open en kapot gescheurd om weer normaal te kunnen ademhalen. Nadat hij weer lucht kreeg, verdween de pijn, en kon Bart alleen maar kwaad zijn. Hij had niet kunnen racen omwille van het te strakke pak, en daardoor had hij zich ook nog belachelijk gemaakt. Zijn slechtste wedstrijd ooit. Bart wilde niet uit de wedstrijd stappen, omdat er nog altijd twee mensen van Murcia achter hem waren, en dus telde hij nog mee voor de punten, maar achteraf gezien was hij toch beter uitgestapt.

Na de wedstrijd hebben we afscheid genomen van papa en mama Jaeken en zijn we ons gaan douchen en is Bart nog naar de massage gegaan voor zijn rug, maar zijn rug had gelukkig weinig geleden. Alleen zijn bovenrug zat wat vast, omwille van het wetsuit. Na de massage zijn we naar de comida gegaan, die verzorgd werd door de wedstrijdorganisatie. De anderen van Murcia waren al klaar met eten toen we daar aankwamen, dus was het maar snel een bordje paella naar binnenproppen, een beker gazpacho drinken en nog een ijsje meenemen. Daarna kon de lange busreis terug naar Murcia beginnen. In de buurt van Valencia waren we gestopt om avond te eten in een goed restaurant waar ze hele grote en lekkere ensaladas hadden:

Daarna werd de reis vervolgd naar Murcia, waar we rond 1u30 ´s nachts zijn aangekomen. Daar is Bart direct op zijn fiets gesprongen om de auto te gaan halen, en daarna zijn we met al onze spullen in de auto naar ons huisje gereden. Bart had de katze al binnen gelaten, en die was heel blij ons weer te zien ;-))))!!!!

We hebben veel wedstrijden gedaan dit seizoen, we hebben goede wedstrijden gehad, maar we hebben ook veel pech gehad. Dit kampioenschap was niet verlopen zoals we het graag gewild hadden... Enerzijds waren we niet tevreden over onze resultaten in deze wedstrijd, en anderzijds waren we zeer teleurgesteld over de reactie van de anderen. Intussen gaat het leven verder, maar ik wilde hier toch nog graag iets over kwijt....

Over de enerzijds: Durf te leven, leer van de dingen die je beleeft en geniet van het leven!

Wat betreft de anderzijds: Wees zuinig op de mensen die het goed met je voor hebben, en die werkelijk om je geven, want die ze zijn schaars!

Groetjes,

Annika